Op 10 augustus 2014 krijgt Pepijn (toen 2,5) last van zijn bekken. Moeilijk lopen en ook verhoging lieten alarmbellen afgaan. De huisarts dacht aan een heupontsteking. Vervelend maar niet ernstig en na een foto voor de zekerheid lijkt het ook beter te gaan. Tot ruim een week later. Pepijn krijgt weer pijn en verhoging en slaapt slecht.
Meteen terug naar de huisarts. Bloedprikken en een afspraak met een kinderarts was het advies. Pepijn’s ontstekingswaarden in het bloed weken af, maar verder kwam er niets uit. Op de spoedeisende hulp kwam er een orthopeed naar Pepijn kijken. Er werd een echo en ook een nieuwe röntgenfoto gemaakt en er werd een MRI scan bij het Sophia in Rotterdam ingepland.
De uitslag was een botontsteking. Erg naar en pijnlijk, maar met antibiotica via infuus zou hij er weer bovenop komen. De behandeling werd in Roosendaal verder voortgezet. Maar het bleef schommelen qua pijn. Na wat antibioticawissels en wat op en neer gerij van Roosendaal naar Rotterdam en andersom, hadden de artsen besloten dat Pepijn terug naar Rotterdam moest. Omdat Pepijn al zoveel had meegemaakt en de pijn alleen maar erger werd en ze nog steeds niet wisten wat er nu eigenlijk aan de hand was, krijgt Pepijn op Chirurgie Zuid zijn DapperDagboek.
De doktoren zochten hard verder naar wat Pepijn ziek maakte en na veel nare onderzoeken kwamen ze achter de verwoestende uitslag. Pepijn heeft neuroblastoom kanker in de zwaarste categorie.
De behandeling wordt in Utrecht, in het Prinses Maxíma Centrum, voortgezet en zijn DapperDagboek gaat mee. 
En alsof het allemaal nog niet genoeg is, krijgt hij tijdens de zware chemokuren, het stamceloogsten en de teruggave, nog een zware tegenvaller. Pepijn heeft een cyste die hem heel veel overlast geeft. Voeding gaat niet, de cyste drukt de doorgang van maag naar de darmen dicht. En de lever begint op te spelen na de hoge dosis chemokuur. Een arts uit Amsterdam helpt hem erdoor heen met het plaatsen van stents, voor een operatie was hij toen nog te ziek.
Ook bestralingen blijven hem niet bespaard. Maar liefst 20 stuks. Plakkaart na plakkaart raken vol maar Pepijn en familie gaan er volop voor. Na een zware operatie waarbij de cyste werd weggehaald, was het vervolg: naar Amerika (Philadelphia) voor immunotherapie. Hiervoor is de stichting Stoere Pepijn opgericht, hier schrijven de ouders van Pepijn ook blogs.
Op 30 augustus 2015 vliegen Pepijn, samen met zijn ouders en oudere broer, naar Philadelphia. Pepijn zijn verhaal krijgen wij van zijn moeder binnen terwijl ze net zijn aangekomen. Ze had net samen met Pepijn de (voor nu) laatste Plakkers geplakt in zijn Dagboek.
De moeder van Pepijn schrijft:
‘’Het DapperDagboek van Pepijn vertelt zoveel. Ik schrik ook over hoeveel hij al heeft moeten doorstaan. Je vergeet namelijk ook best wel dingen. En doordat je het opschrijft met Plakkers, krijg je een nog beter beeld door dit mooie boek.
Dank jullie wel dat jullie dit zijn gestart! Ik hoop dat veel kinderen en ouders dit boek net zo fijn gaan vinden als dat wij het vinden. En ik hoop dat nog veel meer ziekenhuizen hiermee gaan starten, zodat alle zieke kinderen hier gebruik van kunnen maken. Of het nu een DapperDiploma is voor een ingreep of het DapperDagboek voor langdurig of chronisch zieke kinderen. Het geeft ze iets tastbaars.’’
Volg held Pepijn en zijn bijzondere familie via Stoerepepijn.nl
Meteen terug naar de huisarts. Bloedprikken en een afspraak met een kinderarts was het advies. Pepijn’s ontstekingswaarden in het bloed weken af, maar verder kwam er niets uit. Op de spoedeisende hulp kwam er een orthopeed naar Pepijn kijken. Er werd een echo en ook een nieuwe röntgenfoto gemaakt en er werd een MRI scan bij het Sophia in Rotterdam ingepland.
De uitslag was een botontsteking. Erg naar en pijnlijk, maar met antibiotica via infuus zou hij er weer bovenop komen. De behandeling werd in Roosendaal verder voortgezet. Maar het bleef schommelen qua pijn. Na wat antibioticawissels en wat op en neer gerij van Roosendaal naar Rotterdam en andersom, hadden de artsen besloten dat Pepijn terug naar Rotterdam moest. Omdat Pepijn al zoveel had meegemaakt en de pijn alleen maar erger werd en ze nog steeds niet wisten wat er nu eigenlijk aan de hand was, krijgt Pepijn op Chirurgie Zuid zijn DapperDagboek.
De doktoren zochten hard verder naar wat Pepijn ziek maakte en na veel nare onderzoeken kwamen ze achter de verwoestende uitslag. Pepijn heeft neuroblastoom kanker in de zwaarste categorie.
De behandeling wordt in Utrecht, in het Prinses Maxíma Centrum, voortgezet en zijn DapperDagboek gaat mee. En alsof het allemaal nog niet genoeg is, krijgt hij tijdens de zware chemokuren, het stamceloogsten en de teruggave, nog een zware tegenvaller. Pepijn heeft een cyste die hem heel veel overlast geeft. Voeding gaat niet, de cyste drukt de doorgang van maag naar de darmen dicht. En de lever begint op te spelen na de hoge dosis chemokuur. Een arts uit Amsterdam helpt hem erdoor heen met het plaatsen van stents, voor een operatie was hij toen nog te ziek.
Ook bestralingen blijven hem niet bespaard. Maar liefst 20 stuks. Plakkaart na plakkaart raken vol maar Pepijn en familie gaan er volop voor. Na een zware operatie waarbij de cyste werd weggehaald, was het vervolg: naar Amerika (Philadelphia) voor immunotherapie. Hiervoor is de stichting Stoere Pepijn opgericht, hier schrijven de ouders van Pepijn ook blogs.
Op 30 augustus 2015 vliegen Pepijn, samen met zijn ouders en oudere broer, naar Philadelphia. Pepijn zijn verhaal krijgen wij van zijn moeder binnen terwijl ze net zijn aangekomen. Ze had net samen met Pepijn de (voor nu) laatste Plakkers geplakt in zijn Dagboek.
De moeder van Pepijn schrijft:
‘’Het DapperDagboek van Pepijn vertelt zoveel. Ik schrik ook over hoeveel hij al heeft moeten doorstaan. Je vergeet namelijk ook best wel dingen. En doordat je het opschrijft met Plakkers, krijg je een nog beter beeld door dit mooie boek.
Dank jullie wel dat jullie dit zijn gestart! Ik hoop dat veel kinderen en ouders dit boek net zo fijn gaan vinden als dat wij het vinden. En ik hoop dat nog veel meer ziekenhuizen hiermee gaan starten, zodat alle zieke kinderen hier gebruik van kunnen maken. Of het nu een DapperDiploma is voor een ingreep of het DapperDagboek voor langdurig of chronisch zieke kinderen. Het geeft ze iets tastbaars.’’
Volg held Pepijn en zijn bijzondere familie via Stoerepepijn.nl 
